Çocuk gelişim uzmanları biz ebeveynlere teknolojinin çocuklar üzerindeki olumsuz etkilerinden bahsetse de gelin görün ki gerçek hayata döndüğümüzde ekranlar anne baba ve bakıcıların işlerini kolaylaştırıyor. 1 yaşın altındaki çocukların %47’si günde en az 2 saat tv izliyor (zaten bir bebek günde kaç saat uyanık ki? 4 yaşındaki çocukların %44’ünün odalarında televizyon var. İşin kötüsü bu rakamlar çoktan eskimeye başladı bile aslında tablo daha da vahim… Burada mesele bebeğin ekran karşısında geçirdiği zaman değil, onun karşısında ne yaptığı ve o yaptığı şey için neden vazgeçtiği…
Sizce her yaş grubuna ait uygulamaların yer aldığı cihazların çocukların ellerinden düşmemesinin sebebi ne? Tabiki yavruların gerçek hayatta gerçek etkileşimler içinde olamamaları yani başka seçeneklerinin olmaması. O cihazı bırakıp alın hayatından, evde ne var başka? Kızım hoplama düşersin, zıplama terlersin, bahçeye çıkma kimse yok, çok yorgunum şimdi seninle oynayamam… Ne yapacak peki bu çocuk?
İtiraf etmesi ne kadar sancılı olsa da çoğu durumda çocuklarımızın yaşadığı zorlukların cevabı biz anne babalar oluyoruz. Maalesef onlara sunduğumuz çevresel koşullar ve ebeveynlik konusundaki bakış açımızı değiştirdiğimizde çocuk hemen değişiyor.
İnanın gerçek hayat her türlü dijital deneyimden çok daha zengin ve doyurucudur. Fakat hepimiz çok yorgunuz. En sevdiğimiz kişiye bile ayıracak zihinsel enerjimiz çok kısıtlı hale geldi. Ancak çocuk beyninin gelişiminin en önemli gereksinimi özellikle anne baba ile çok fazla konuşup duygusal iletişimde bulunmak. Çocuk gerçek dünyanın tadını aldığında zaten dijitale olan ilgisi de gün be gün azalıyor. Aslında çocuklarımız bizden şunu istiyor; “Akşam odama gel, beni yatır, bana sorular sor, küçüklüğünle ilgili bir hikaye anlat, bana sarıl, beni öp, dışarıda oynamama izin ver”.
